اینکه انسان بداند به کدام سمت می‌رود، خوب است؛ حتی اگر قرار باشد از دره پایین بیفتد. بسیاری از ما فقط می‌رویم، راه و بیراهه‌اش را خودمان انتخاب نمی‌کنیم؛ این نامش «گم شدن» نیست؛ چرا که گم شدن، مالِ انسان‌هایی‌ست که می‌دانسته‌اند قرار است کجا بروند. آن‌ها که مبدأ و مقصدی ندارند، هرگز گم نمی‌شوند؛ رها می‌شوند .
قشنگ بود. بخصوص اونجا که گفتی کسی که‌نمی داند کجا می رود، گم‌نمی شود
گم نمیشه چون مبدأ و مقصدی نداره که بخواد دنبالش بره .سردر گم میشه و پریشان
ممنون