آخرت توجیه دنیاست

من اعتقادم این نیست که آخرت، توجیه دنیاست.

راسل در کتاب «چرا مسیحی نیستم» می نویسد:

بعضی ها می گویند انسان دنیای دیگری می خواهد که در آن دنیا عدالت اجرا خواهد شد، در آن دنیا کمال و حکمت همه چیز خواهد بود.

می گوید، این حرف مثل آن است که شما یک جعبه سیب خریداری کنی و ببینی گندیده است و دلت را خوش کنی که زیرش سیب های خوبی هست، باشد!

خوبی آن دنیا توجیه بدی های این دنیا نخواهد بود.

ظلم و ستم این دنیا را عدالت فردا توجیه نخواهد کرد.

روزگار ستمگر 

ع ص

انگار بعدی وجود نداره

دم غروبی حس کردم دلم برای هیچ‌کس و هیچ‌چیز به جز تو تنگ نیست. دلم می‌خواست باهات حرف ‌بزنم. دلم می‌خواست بهت بگم انقدر که به تو فکر می‌کنم، به یاد خودم نیستم. بهت بگم برای چند لحظه هم که شده همه رو به جز من از دنیات بذار کنار. بهت بگم یه‌جوری بغلم کن که انگار بار بعدی برات وجود نداره. یه جوری اسمم رو صدا کن که انگار برای آخرین بار می‌تونی صدام رو بشنوی. می‌خواستم بگم هنوزم صدای نفسهات من رو به زندگی برمی‌گردونه. می‌خواستم بهت بگم، ولی نگفتم. من این روزا انقدر بی‌قرار هستم که چشمام، درونم رو زار می‌زنه. اما وقتی تو ازم خبرنداری، یعنی مدت‌هاست که من رو ندیدی. ندیدی چون نخواستی. وقتی نخواستی، یعنی حتی اگه بهت می‌گفتم هم فرقی نمی‌کرد.

مبدأ و مقصد ندارند

اینکه انسان بداند به کدام سمت می‌رود، خوب است؛ حتی اگر قرار باشد از دره پایین بیفتد. بسیاری از ما فقط می‌رویم، راه و بیراهه‌اش را خودمان انتخاب نمی‌کنیم؛ این نامش «گم شدن» نیست؛ چرا که گم شدن، مالِ انسان‌هایی‌ست که می‌دانسته‌اند قرار است کجا بروند. آن‌ها که مبدأ و مقصدی ندارند، هرگز گم نمی‌شوند؛ رها می‌شوند .